4. Tak dużo jest błędów, a tak mało jest mostów.

Stał w korytarzu, oczekując na po raz kolejny spóźnionego Marco. Od dłuższego czasu nie poznawał Reusa, właściwie oboje nie poznawali - Viktoria również. Zamknął się w sobie, nie chcąc z nikim rozmawiać, gdziekolwiek wychodzić. 
- Musimy porozmawiać - poczuł rękę na swoim ramieniu.
Bez odwracania wiedziałby do kogo należy ten głos. Ten głos, z którym miał styczność przez wiele lat. Ten głos, który w obecnej chwili irytuje go aż nader.
- O czym? - zapytał Turek, nie wiedząc o kim chce porozmawiać były zawodnik Borussii. Prawdę mówiąc, Sahin nie miał ochoty na żadne konwersacje z 20-latkiem, gdyż każda kończyła się kłótnią.
- O Viktorii - opowiedział prosto z mostu, stojąc z dortmundzkim pomocnikiem twarzą w twarz.
- Mówiłem Ci już, daj jej spokój! - podniósł głos. - Ona jest szczęśliwa. Z Marco - akcentował imię swojego przyjaciela, lecz nie był pewny swoich słów. Miał wrażenie, że dziewczyna o wszystkim dowie się, szybciej niż myślą. Nie wiedział jeszcze, że nastąpi to aż tak szybko.
- Chyba była - odparł kpiąco, co wywołało w 23-latku jeszcze większą falę złości. Co On sobie wyobraża? Po tym wszystkim ma czelność mieszać się w sprawy Milewskiej? - Długo ją oszukujecie? Długo ją oszukujesz razem z Marco?
- O co Ci chodzi?
Udawał, że nie wie. Jednak miał świadomość, że kolejna osoba, poznała prawdę. Osoba, która nie powinna, wraz z Viktorią, jej poznać. - Chyba coś Ci się pomyliło.
- Wystarczyło pokojarzyć fakty. Chcę tylko wiedzieć jedno: to prawda? Marco zdradził Viktorię? - Sahina aż ścisnęło, słysząc słowa swojego byłego kolegi. Nie miał już wątpliwości. Wiedział o wszystkim, a najgorsze, że nie bał się o tym mówić.
- Nie twoja sprawa. Nie mieszaj się to tego - odwrócił się na pięcie i chciał odejść, lecz gracz Bayernu uniemożliwił mu to i zmusił dalszej konwersacji.
- Mylisz się - pociągnął go za ramię. Sahin wywrócił oczami na znak irytacji. - Zdradził ją?
Milczał, nie chcąc pogorszyć sytuacji. Milczał, chociaż wiedział, że jego milczenie nic nie da. On był tylko pionkiem, który chciał chronić swoją przyjaciółkę. Gra się toczy, jego udział jest więc zbyteczny.
- Głuchy jesteś, zdradził ją? Wiem, że był z nią tej nocy! - wykrzyczał.
Sytuacja była na granicy. Obaj nie panowali na swoimi emocjami. Kilka sekund, a mogłoby dojść do rękoczynów. Jednak nic takiego nie miało miejsca. Los chciał inaczej. Chciał, żeby ona dowiedziała się wszystkiego, całej prawdy, która zrani ją jak jeszcze nic.
Obydwoje, niczym rażeni piorunem, odwrócili się w kierunku drzwi, w których stała Milewska. Co czuła w tej chwili? A co może czuć człowiek, któremu w jednej chwili zawaliło się życie?
Nie oczekiwała wyjaśnień, nie powiedziała ani jednego słowa. Odwróciła się i, chwytając za klamkę, wybiegła z pomieszczenia.
- Viktoria! - Gotze zareagował pierwszy i ruszył w pogoń za dziewczyną. - Viktoria, zaczekaj.
Dogonił ją dopiero na klubowym parkingu. Jej długie, rozwiane, ciemno brązowe włosy opadały na mokre i czerwone policzki. Złapał ją za rękę i odwrócił w swoją stronę, a widok jej zapłakanej twarzy uświadomił go, jak wielki popełnił błąd.
- Puść mnie! - energicznie zabrała swoją dłoń, lecz nie uciekła. Stała przed nim, wpatrując się w jego oczy. - Nie wierzę Ci. Rozumiesz? Nie wierze Ci! - wykrzyczała mu prosto w twarz, nie zważając na fakt, iż ktoś może obserwować całą sytuację.
- Dlaczego po raz kolejny niszczysz mi życie? Dlaczego nie pozwolisz mi być szczęśliwą? Nienawidzę Cię!
Wybiegła, a on już jej nie zatrzymywał. Cholernie zabolały go jej słowa. Przecież w głębi duszy wciąż ją kochał, chciał ją mieć tylko dla siebie.
- Cieszysz się? - wycedził przez zęby Sahin. - Osiągnąłeś cel, dla którego tu przyjechałeś.

***

Szła ulicami Dortmundu, kierując się w stronę mieszkania blondyna. Powoli starała się ogarnąć myśli, uspokoić oddech i przestać ronić łzy. Nie wierzyła Gotzemu, tak cholernie mu nie wierzyła. Przecież on nie mógł jej tego zrobić. Kochał ją, naprawdę kochał, a ona kochała go. Więc czemu to wszystko miałoby legnąć w gruzach?
Delikatnie weszła do mieszkania Marco, który na jej widok poderwał się z kanapy. Odsunęła się dwa kroki do tyłu, a on ze zdziwioną miną dokładnie ilustrował ją wzrokiem.
- To wszystko prawda? - zapytała drżącym głosem. Chciała być silna, nie chciała płakać, lecz milczenie chłopaka coraz bardziej utwierdzało ją w przekonaniu, iż 21-latek miał rację. - Słyszysz mnie? - dalej milczał, choć chciał wykrzyczeć, że się myli, że to mija się z rzeczywistością.
- To prawda? - spuścił głowę i oparł się o ścianę. Wszystko już było jasne.
Wbiła wzrok w podłogę, a z jej oczu popłynął potok łez, których już nie umiała opanować. Czuła się tak, jakby straciła grunt pod nogami. Jakby świat stanął, a ona przyglądała się wszystkiemu, z bezsilnością patrząc na obrót wydarzeń. - Jak mogłeś? - wyszeptała. - Jak mogłeś mi to zrobić?
- Viktoria, proszę, daj mi to wytłumaczyć... - zaczął równie cicho jak ona.
- Nie - przerwała mu, podnosząc wzrok z podłogi. - Cały czas mnie okłamywałeś. Wszystko, wszystko co było między nami to jedno wielkie kłamstwo - stopniowo podnosiła głos, gdy złość zaczęła przeważać nad rozpaczą. 
- Nie mów tak!
Przybliżył się do dziewczyny, chcąc ją złapać za rękę, lecz ona po raz kolejny się odsunęła, jednocześnie zderzając się ze ścianą.
- Viktoria, nawet jeśli to prawda, dla mnie nie ma to żadnego znaczenia. Kocham Cię i nie umiem funkcjonować bez ciebie - odgarnął jej potargane włosy, które przykleiły się do mokrych od łez policzków. Łzy, będące jego winą i zarazem karą, bo nie ma nic gorszego od łez osoby, którą kocha się najbardziej na świecie. - Nie możesz mnie zostawić, proszę Cię.
Odtrąciła blondyna i znów spuściła głowę, chcąc ukryć swoje łzy. Nienawidziła płakać, nie chciała tego. Litości, współczucia. Miała być silna, miała byś skałą, której już nikt nie ruszy, a po raz kolejny okazywała swoje słabości. 
- Nie wybaczę Ci.
Na te słowa mimowolnie zacisnął wargi i zamknął oczy, w których kącikach zbierały się łzy. Było jasne, że ją stracił. Czyli stracił cały swój świat. Cel życia, wszystko to, dla czego z uśmiechem wstawał z łóżka, leciał na trening, a potem wracał do domu, wiedząc, że ona na niego czeka. Świadomość, że sam to tego doprowadził, doprowadzała go do jeszcze większej rozpaczy.
- To znaczy koniec? - odezwał się łamliwym głosem.
Odwróciła się na pięcie, by nie patrzeć na chłopaka. Raniła go, raniła go swoim zachowaniem. Ale przecież on na to zasługiwał. Mimo to kochała go, dlatego nie mogła znieść widoku.
- W takim razie, nie było nawet początku - odparła już całkiem się spokojnie i opuściła mieszkanie, zostawiając miłość swojego życia.